محیط

یاد دارم که شبی در کاروانی همه شب رفته بودیم و سحر در کنار بیشه ای خفته. شوریده ای که در آن سفر همراه ما بود نعره ای برآورد و راه بیابان گرفت و یک نفس آرام نیافت.
چون روز شد گفتمش: آن چه حالت بود؟ گفت: بلبلان را دیدم که بنالش درآمده بودند از درخت و کبکان از کوه و غوکان در آب و بهایم در بیشه. اندیشه کردم که مروت نباشد همه در تسبیح و من بغفلت خفته
دوش مرغی بـه صـبـح مینالید	عقل و صبرم برد و طاقت و هوش
یـکـی از دوسـتـان مـخـلـص را	مــگــر آواز مــن رســیـد بــگــوش
گـفـت بــاور نـداشـتـم کـه تـرا	بـانگ مرغـی چـنین کند مدهوش
گفتم این شرط آدمیت نیست	مرغ تـسبـیح خوان و من خـاموش

پ.ن:آدم وقتی ی سری صحنه ها میبینه واقعا تاسف میخوره.

پ.ن1:به قول اون دوستمون باید گاهی خشتک درید! و به بیابان گریخت.   

پ.ن2:چشم دل باز کن تا که جان بینی!