زاهـــد از کــوچـۀ رنــدان بـسلامت بـگذر

حـسـب حـالی نـنوشـتی و شـد ایــامی چـند

محرمی کو که فرسـتم به تـو پـیغـامی چـند

مــا بـدان مـقصـد عـــالی نـتوانیـم رســـیـد

هـم مگر پـیش نهد لـطف شـما گــامی چـند

چون می از خم به سبو رفت و گل افکند نقاب

فـرصت عــیش نگـه دار و بـزن جــامی چـند

قــنـد آمـیختـه با گـل نه عــلاج دل مـاسـت

بـوسه ای چـند برآمـیز بـه دشـنــامی چـند

زاهـــد از کــوچـۀ رنــدان بـسلامت بـگذر

تـا خــرابــت نکند صـحبـت بـدنــامی چـند

عـیب مـی جمله چو گفتی هـنرش نیز بگو

نـفی حکمـت مکن از بهر دل عــامی چـند

ای گـدایــان خـرابـات خــدا یــار شـماسـت

چــــشـم انــعـــام نــداریـد زانـعـــامی چـند

پیر میخانه چه خوش گفت بدُردی کش خویش

کـه مـگو حــال دل ســوختـه بـا خــامی چـند

حــافـظ از شـوق ِرخ ِمهر فـروغ تـو بـسوخـت   

کــامکـــارا نـظری کــن ســـوی نـاکـــامی چـند